ഉദിച്ചുയർന്ന സൂര്യന്റെ കിരണങ്ങൾ തട്ടുമ്പോൾ ketil ന്റെ ഗോതമ്പുപ്പാടം സ്വർണം വിളഞ്ഞത് പോലെ തിളങ്ങി നിൽക്കും. നനുത്ത ഒരു കാറ്റ് വീശിതുടങ്ങുമ്പോൾ കണ്ണെത്താദൂരത്തു നിന്നും ഡെന്മാർക്കിന്റെ സംഗീതം കേൾക്കാം. ഇരുട്ടിൽ കാണുന്ന ദുസ്വപ്നങ്ങളെ thorfinn മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് ആ കാഴ്ച്ചയിൽ ആണ്. ദുസ്വപ്നങ്ങൾ അല്ല, അവന്റെ കഴിഞ്ഞ കാലം. ദേഹത്തു അവശേഷിക്കുന്ന മുറിപ്പാടുകളെക്കാൾ കൂടെ ചുമക്കുന്ന ശവങ്ങൾ ആണ് അവന്റെ ഓർമകളെ കെടാതെ ജ്വലിപ്പിക്കുന്നത്. എഴുതി തീർന്ന ചരിത്രം പോലെ മുന്നിലേക്ക് ശൂന്യത നിറയുമ്പോഴും കഴിഞ്ഞ കാലത്തിന്റെ ജനനവും മരണവും പുനർജ്ജന്മവും അതിന്റെ ആവർത്തനവും മാത്രം അവനു കൂടെ എപ്പോഴും ഉണ്ട്. ചെയ്ത യുദ്ധങ്ങളും മരിച്ചതും ജീവിച്ചതുമായ പോരാളികളും അവരുടേതായ തത്വങ്ങൾ പറഞ്ഞു നടന്നകന്നപ്പോൾ അവന്റെ മനസ്സിൽ ബാക്കി വച്ചത് കൂന കൂടി അലറുന്ന കുറച്ചു ജഡങ്ങൾ മാത്രം.